بسم رب الحسین(علیه السلام)

هرگز ز عشق خویش جدایم نمی کنی                        

محتاج بنده های خدایم نمی کنی

گفتی سه بار دیدن زوار می رسی

یا ایها الرئوف رهایم نمی کنی

دلتنگ روضه های حسین و محرمم

راهی خاک کرب و بلایم نمی کنی؟

این حرف آخر است که من با تو می زنم

مهمان سفره ی شهدایم نمی کنی؟

خورشید من بتاب و دلم را سفید کن

وقت زیارت است مرا هم شهید کن...

پی نوشت1:اگر خدا بخواهد تا ساعاتی دیگر راهی دیار عشقیم و ده روزی را از روز های ماه مبارک فرصت داریم از هوایش نفس بکشیم و زندگی کنیم.

پی نوشت2:ای حرمت ملجا درماندگان....

                       کبوتر دلم را بپذیر وبر بال های زخمی اش مرهمی نه و پروازش بیاموز...

پی نوشت3:دعاگوی دوستان خواهم بود.دعایم کنید از آن خوان رحمت مرا هم نصیبی باشد.

                                                                              اللهم وفقنا لما تحب و ترضی